Categorie: Media

De verhuizing van de raamprostitutie uit de Geleenstraat en de Doubletstraat naar een erotisch centrum in de Sporendriehoek lijkt verder weg dan ooit. Vrijwel niemand gelooft nog echt in het ambitieuze plan dat de gemeente Den Haag geen cent mag kosten, zo bleek donderdagavond in het stadhuis.

Na drie jaar onderzoek en twee miljoen aan kosten is het nog altijd onduidelijk of de Haagse raamprostitutie wel verplaatst kan worden zonder dat de gemeente zelf een forse duit in het zakje doet. De Haagse wethouders van VVD-huize willen nog een extra haalbaarheidsonderzoek van een jaar, maar zelfs hun coalitiegenoten zijn uiterst kritisch.

GroenLinks en PvdA vragen zich hardop af of het resterende miljoen aan onderzoeksgeld niet veel beter in het opknappen van de Doubletstraat en Geleenstraat gestoken kan worden. Het CDA zag eerder wel wat in een nieuwe, kleinschalige prostitutieplek, maar noemt het beoogde erotische centrum nu ‘het schrikbeeld van een kermisattractie’. De oppositie is nog uitgesprokener: ,,Stop deze zinloze exercitie‘’, zei Sebastian Kruis van de PVV.

Volgens het laatste onderzoek is raamprostitutie in de Sporendriehoek aan de Lekstraat haalbaar. Wel kleven er grote risico’s aan het plan: de kosten van het uitkopen van raamexploitanten, van planschade en de ontsluiting van het verkeer zijn na drie jaar nog volstrekt onduidelijk. Veel exploïtanten en pandjesbazen zijn bovendien tegen het plan.

Vertrouwen

Alleen de VVD lijkt nog echt vertrouwen te hebben in een verhuizing van de prostituees. ,,We kunnen de positie van de sekswerkers verbeteren,” benadrukt raadslid Ayse Yilmaz. ,,En we kunnen de stad mooier maken door de Geleenstraat en de Doubletstraat opnieuw te ontwikkelen.”

Wethouder Anne Mulder erkende gisteravond ruiterlijk alle risico’s die nog aan de beoogde verplaatsing van de prostitutie kleven. Wel ziet hij in het erotische centrum in de Sporendriehoek de enige mogelijkheid om de werkomstandigheden van de sekswerkers naar een hoger plan te tillen. Daarom pleit hij voor een laatste onderzoek. ,,Daar kan ook uitkomen dat het toch niet gaat lukken, maar laten we ons die kans niet ontnemen.”

Bron: https://www.ad.nl/den-haag/bijna-niemand-gelooft-nog-in-plan-voor-verhuizing-van-haagse-raamprostituees-stop-deze-zinloze-exercitie~a661cb2d/

Ze zijn het beu. In de beeldvorming zijn sekswerkers altijd óf slachtoffer van mensenhandel óf ‘happy hooker’. ,,Maar de meesten van ons zijn gewoon bezig hun dagelijks brood te verdienen.”

Iedere keer als Sabrina die ene foto weer ziet, komt de boosheid van toen boven. Het is een foto van acht jaar geleden, gemaakt in een van de woonbootjes aan het Zandpad, de bekende prostitutiezone in Utrecht. Groot in beeld: Sabrina’s bijna blote billen en de hoge laarzen eronder.

De foto (hieronder) is gemaakt op de dag van de gedwongen sluiting van het Zandpad. Die was voor Sabrina heel ingrijpend, omdat ze haar werkplek kwijtraakte: ,,Ik zette me in om in Utrecht een vrouwvriendelijke onderneming te starten: door sekswerkers voor sekswerkers. Maar we kregen geen vergunning.’’

De foto zou over de sluiting van het Zandpad moeten gaan, maar dat zie je nauwelijks. ,,Je ziet mijn billen en mijn laarzen.’’ Het Zandpad is sinds die tijd dicht. Sabrina – destijds haar werknaam – is ander werk gaan doen en volgt een studie.

Geen slachtoffer

Maar de foto blijft opduiken. Als anonieme, algemene illustratie bij verhalen over sekswerk. ,,Het meest kwalijke vind ik dat de foto soms bij een verhaal over mensenhandel staat’’, zegt ze. ,,Ik ben geen slachtoffer. Ik ben vrijwillig de prostitutie ingegaan en gedwongen gestopt door de gemeente. Het is dus omgekeerd.’’

Sekswerkers willen van hun eeuwige stigma af. Ze zijn niet alleen óf een slachtoffer van mensenhandel, uitgebuit door een pooier óf de happy hooker die haar droombaan beleeft. Ze zijn ook vele tinten grijs daartussen. Om dit aan de buitenwereld duidelijk te maken, ondernemen ze nu actie.

,,Voor veel escorts, webcammers of pornomakers is het gewoon werk. We zijn bezig ons dagelijks brood te verdienen”, zegt Yvette Luhrs, sekswerker, maker van de eerder dit jaar uitgezonden docuserie Ik word prostituee en oud-voorzitter van belangenvereniging Proud, voor wie in de erotische industrie werkt.

Luhrs is betrokken bij project Reimagining Sex Work, dat moet leiden tot een completer, meer divers beeld van sekswerkers bij het grote publiek. Onderdeel van dit project zijn werkgroepen waarin online van gedachten wordt gewisseld en fotoworkshops in Amsterdam, Utrecht en Tilburg waaraan journalisten, fotografen en sekswerkers meedoen.

Ze hopen zo onder meer te bereiken dat bij verhalen over sekswerk niet steeds dezelfde standaardfoto’s worden geplaatst. ,,Ze doen de breedte van het werk geen recht.”
Geweld

Het imago maakt het sekswerkers moeilijk en kan zelfs leiden tot geweld tegen hen, is de ervaring van Mariëlle, escort en mede-initiatiefnemer van het project. Zij wil niet met haar echte naam op deze site uit angst dat ze haar huurhuis uit moet.

,,Een voorbeeld? Ik heb al tien jaar last van een stalker die bij mijn buren brieven in de bus doet waarin staat dat er een illegaal prostitutiebedrijf in hun complex zit, dat daardoor hun woningprijs daalt en ziektes worden verspreid. Hij roept mensen op de woningbouwvereniging te bellen”, vertelt ze.

Verontwaardigd: ,,Maar ik werk niet thuis en het werk dat ik doe is legaal. Mensen denken dat het illegaal is, omdat er vaak zo over geschreven wordt.”

Extra vakantiegeld

Niemand weet precies hoeveel sekswerkers er in Nederland zijn. Er is een paar jaar geleden een schatting gemaakt dat 22.000 mensen structureel of af en toe aan prostitutie doen. Maar dan zijn er nog de webcammers, pornomakers, strippers, parenclubs en mensen die telefoonseks aanbieden.

,,Dat we het niet precies weten, komt óók door het slechte imago: mensen gebruiken een andere naam als ze werken en veranderen vaak van plek. Het is geen vak waar je heel open over bent”, weet Minke Dijkstra, antropoloog, actieonderzoeker en ook een van de initiatiefnemers van dit project. ,,En wanneer ben je sekswerker? Ook als je het alleen nu en dan doet voor wat extra vakantiegeld?”

Er zijn niet slechts één of twee soorten sekswerkers, is de boodschap van Mariëlle, Luhrs en Dijkstra. Dat beeld verdient nuancering. ,,Zie sekswerkers gewoon als mensen die werken”, zegt Luhrs. ,,Veel van ons hebben zelf de keuze gemaakt dit werk te gaan doen, omdat het op dat moment het beste paste. Is het dan een droombaan? De kassière bij Albert Heijn zal ook niet gedroomd hebben van dat werk.”

De kern van het imagoprobleem zit hem volgens de vrouwen in het taboe op seks en vrouwelijke seksualiteit. ,,Iedereen vindt iets van seks’’, stelt ze. ,,Maar dat jij je niet kunt voorstellen dat iemand aan betaalde seks doet, wil niet zeggen dat iedereen er zo over denkt.’’
Lees “Sekswerkers zijn slecht imago zat: ‘Liever een hoer naast me, dan een supermarkt’” verder

UTRECHT – Een groot aantal partijen in de Utrechtse gemeenteraad wil dat er meer legale sekswerkplekken komen in de stad. Op dit moment zijn er zes zogenoemde vergunde plekken, de partijen vinden dat te weinig. Ook pleit de raad ervoor om de mogelijkheden voor sekswerkers die thuis werken te verruimen. Die wensen kwamen naar voren tijdens een debat over een voormalig bordeel aan de Utrechtse Jaffastraat.

Voor het uitoefenen van sekswerk is een vergunning van de gemeente nodig. Dat is dus bijvoorbeeld nodig voor een bordeel of een escortbureau. Utrecht kent op dit moment zes van dergelijke vergunde plekken, daarvan zijn er drie ook daadwerkelijk in bedrijf. De bekendste is club La Cloche op de Amsterdamsestraatweg. In het verleden zat er een soortgelijke club in de Jaffastraat, midden in een woonwijk, maar het bordeel sloot jaren geleden. Het college wil de bestemming van het pand wijzigen, het moet de bestemming ‘wonen’ krijgen. De raad steunt dat voorstel in grote meerderheid. Maar tegelijkertijd zijn er zorgen.

Groeiende stad
Rick van der Zweth van de PvdA verwoordt die het duidelijkst. Hij zegt dat de stad groeit, en daarmee ook de behoefte aan ruimte voor sekswerkers. Maar die extra ruimte komt er niet, de mogelijkheden nemen juist af, door het sluiten van de tippelzone en door de problemen rond de herstart van het Zandpad. Hij hekelt het verdwijnen van de tippelzone en benadrukt dat die plaats moest maken voor ‘te dure appartementen’.

Ook Student & Starter wil dat er meer ruimte komt voor sekswerkers. Tessa Sturkeboom vindt dat seks een onderdeel van onze samenleving is. Volgens haar moet je het beroep van sekswerker omarmen. Zij wil een nadrukkelijke erkenning van de gemeente dat sekswerk een legaal beroep is.

Thuiswerken
D66 pleit ook voor meer mogelijkheden. Ellen Bijsterbosch focust echter op de thuiswerkenden in de branche. Dat mag nu officieel niet, iemand die thuis klanten ontvangt wordt gelijkgesteld met een bordeelhouder. Een nagelstudio mag wel aan huis werken, stelt Bijsterbosch, maar een thuiswerkende prostituee mag dat niet. Ze schets het probleem dat als er sprake is van geweld dat de sekswerkers dan geen aangifte durven doen. Als uitkomt dat ze thuiswerken, riskeren ze een boete of een huisuitzetting.

Burgemeester Sharon Dijksma onderkent voor een groot deel de problemen die de raad schetst, maar toch vindt ze haar rol beperkt. De burgemeester geeft aan niet zelf actief op zoek te kunnen of willen gaan naar exploitanten van seksinrichtingen. Daarnaast geeft ze aan dat de afgelopen tien jaar er geen enkele aanvraag vanuit de branche is geweest voor het starten van een seksinrichting in de stad. De burgemeester zei tijdens het debat wel toe dat ze met de branche in gesprek wil over de wensen en behoeftes die er leven.

Gat in de begroting
Tegelijkertijd debatteerde de raad over het Nieuwe Zandpad. Wethouder Eelco Eerenberg heeft een voorstel om de hulpverlening bij de nieuwe prostitutiezone in te richten. Die plannen kunnen op veel steun rekenen. De VVD is kritisch op de financiering van het plan, in de begroting zit een gat van 70.000 euro. De PVV gaat een stap verder, die vindt dat het plan vooral voorsorteert op een ‘hele reeks nieuwe subsidieslurpers’.

Bron: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3147343/utrechtse-gemeenteraad-meer-ruimte-voor-sekswerkers.html

Jelle Engelbosch (N-VA), waarnemend burgemeester in Sint-Truiden, wil de Chaussée d’Amour laten verdwijnen. Samen met partijgenoot en schepen Jo François onderzoekt hij een plan om de bordelen te raken. “Zo kunnen we dit beschamende verhaal uitdoven.”

De Truiense N-VA is al jarenlang een forse tegenstander van de vele bordelen langs de Luikersteenweg, die de steenweg in de jaren 90 de bijnaam ‘Chaussée d’Amour’ opleverde. Tien jaar geleden pleitte Jelle Engelbosch er al voor om al die eroshuizen onder te brengen in één complex, gelegen op een industriezone. “Een vzw moet daarbij zorgen voor transparante huurovereenkomsten”, zei Engelbosch destijds. “We moeten zorgen dat de schietpartijen, afpersingen en brandstichtingen verleden tijd blijven.”

Twee jaar en twee dodelijke ongevallen later nam het stadsbestuur dat voorstel zelfs ernstig in overweging. Het schepencollege ging zelfs op prospectie in het Antwerpse Schipperskwartier, maar uiteindelijk bleef alles bij het oude.

Sjerp

In tussentijd is er veel veranderd. In 2019 trad N-VA voor het eerst toe tot de coalitie in Sint-Truiden. Engelbosch werd eerste schepen, Jo François kreeg onder meer lokale economie in z’n portefeuille. Nadat Veerle Heeren (tijdelijk) een stap opzij moest zetten na haar voortijdige vaccinatie, mocht Engelbosch zelfs de sjerp omgorden als waarnemend burgemeester.

De kaarten liggen dus ideaal voor de partij om de Chaussée d’Amour, de oude doorn in het oog, in de huidige vorm een halt toe te roepen. Want voor alle duidelijkheid: het standpunt van de N-VA is het voorbije decennium niet veranderd. “Volgens sommigen hoort de Chaussée d’Amour bij Sint-Truiden”, zegt Engelbosch. “Ze noemen het folklore, maar ik vind het vooral beschamend voor onze stad”, zegt Engelbosch. “Het sleept een verleden met zich mee van brandstichting en vrouwenhandel. Veel nostalgie is daar voor mij niet aan. Voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen prostitutie op zich, maar wel tegen de manier waarop het op de Chaussée d’Amour gebeurt.”

Uitdoofscenario

Daarom maken Engelbosch en François werk van een uitdoofscenario. Momenteel laten ze onderzoeken of de stad de onroerende voorheffing voor die bars fors kan en mag verhogen. “We willen die belasting zelfs maal tien doen”, zegt Engelbosch onomwonden. “Door die enorm hoge taks hopen we het houden van zo’n bordeel te ontraden, zodat het verhaal op termijn eindigt.” Het is voor Engelbosch de meest voor de hand liggende maatregel om dat uitdoofscenario te realiseren. “We dachten er ook aan om bijvoorbeeld de vergunning van die bars af te nemen wanneer zo’n pand jarenlang leeg staat of na een bepaald aantal GAS-boetes. Het probleem is echter dat er niet zoiets bestaat als een vergunning voor een bordeel. Het enige wat die bars hebben, is een tapvergunning.”

De onroerende voorheffing is een jaarlijkse geïndexeerde belasting op het kadastraal inkomen (KI) van onroerende goederen (gronden, gebouwen, materieel en outillage in bedrijven). Ze bestaat uit een basisheffing voor de Vlaamse overheid, aangevuld met opcentiemen voor de provincie en de gemeente waar het onroerend goed ligt. Die gemeentelijke opcentiemen wegen het zwaarst door bij de berekening van het totale bedrag. Sinds 2019 mogen gemeenten die opcentiemen differentiëren. Dat betekent dat ze de onroerende voorheffing in een bepaalde wijk of buurt goedkoper kunnen maken, om mensen aan te moedigen zich daar te vestigen. Gemeenten moeten daarvoor wel de goedkeuring krijgen van de Vlaamse Belastingdienst én de gouverneur of het Agentschap Binnenlands Bestuur.

Lees “Burgemeester wil beruchte Chaussée d’Amour weg: “Ze noemen het folklore, ik vind het beschamend”” verder

Wat vijf jaar geleden begon als een wild idee, is inmiddels uitgegroeid tot een succes: een escortbureau voor lesbische vrouwen. Lex van Delft (49) is dolblij met wat ze heeft bereikt, maar raakte er ook vrienden mee kwijt.

„Ik vind het bij iedere vrouw bijzonder als ze contact met mij opneemt, maar het verhaal dat ik nooit meer zal vergeten is dat van een 89-jarige dame. Ze wist haar hele leven al dat ze op vrouwen viel, maar vond nooit het juiste moment om uit de kast te komen. Tóch besloot ze op haar 89ste op date te gaan met een van mijn escorts. Ze wilde het toch eens ervaren: seks met een vrouw. Na afloop was ze zo opgelucht en blij dat ze het had gedaan…

Ze is nog tig keer teruggekomen omdat ze het zo fantastisch vond. Dat soort verhalen, dát is de reden dat ik vijf jaar geleden begon met escortbureau De Stoute Vrouw.

Gevoelens voor een vrouw

Ik zat op de basisschool toen ik voor het eerst gevoelens kreeg voor een meisje. Het was zo’n typisch meisje met vlechtjes en schattige jurkjes. Ik vond haar interessant en wilde niets liever dan bij haar zijn. Geen idee dat dat verliefdheid was. Internet was er nog niet en over homoseksualiteit werd amper gesproken. Ik dacht zelfs dat het alleen bij jongens voorkwam. Het heeft nog tot mijn puberteit geduurd voordat ik erachter kwam dat ik op vrouwen viel. Ineens vielen er allemaal puzzelstukjes op hun plek; dus daarom adoreerde ik presentatrices op televisie en vond ik de Franse les vooral heel leuk vanwege de bloedmooie docente!

Toch had ik op dat moment niet het gevoel dat ik ermee naar buiten kon treden. Thuis speelde van alles, waar ik liever niet over uitweid, waardoor ik besloot het naast me neer te leggen. Wat niet heel moeilijk was omdat ik verliefd werd op een man. Een heel lieve vent. Iemand met wie ik kon lachen en veel leuke dingen deed. ‘Dan ben ik vást bi,’ vertelde ik mezelf. We zijn vijftien jaar samen geweest en hebben een prachtige dochter gekregen. Helaas groeiden we langzaam uit elkaar en merkte ik dat de interesse in vrouwen weer als een malle naar boven kwam. Ik wist meteen: als ik ooit weer een relatie krijg, dan is dat niet met een man.
Lees “Lex heeft een escortbureau voor lesbische vrouwen: ’Ik ben vrienden kwijtgeraakt’” verder

Als er toch een erotisch centrum moet komen, dan graag een van hoge kwaliteit. Geen Las Vegas aan het IJ, maar een sexy en chique uitgaanszone, betogen Linda Duits en Jennifer Hopelezz.

De gemeente wil sekswerkers wegmoffelen. De raamprostitutie op de Wallen is haar al jaren een doorn in het oog, de oude binnenstad zou door kwaliteitstoeristen bezocht moeten worden in plaats van door Britse lads die komen blowen en comazuipen.

Omdat prostitutie nu eenmaal bij het leven en dus ook bij onze stad hoort, wil burgemeester Halsema een erotisch centrum optuigen als alternatief voor de ramen. Voor advies daarover heeft ze vooralsnog alleen bij marktpartijen aangeklopt. Dat is jammer, want wat weten banken nou van seks?

Site, een bureau voor gebieds- en conceptontwikkeling, voerde deze marktverkenning uit. Zij spraken met ambtelijk vertegenwoordigers, beleggers en vastgoedadviseurs. Naast twee exploitanten en een vertegenwoordiger van sekswerkers waren er geen mensen betrokken die daadwerkelijk verstand hebben van seks.

Het resultaat stemt somber. Uit het rapport spreekt een grote afkeer van prostitutie. De betrokken partijen zijn huiverig geld te steken in een sector die ze als crimineel en verwerpelijk beschouwen. Beter praat de gemeente met exploitanten van stripclubs en gokhallen, luidt daarom een van de adviezen.

Verstopt op een industrieterrein

Wat je dan krijgt is verdoezeld gebied voor een bezoedeld beroep, ergens verstopt op een industrieterrein. Het roept de vraag op wat de gemeente nu eigenlijk wil. Draait het alleen om het apart zetten van ongewenste sujetten (de klant en de verkoper) in navolging van andere prostitutiezones in steden als Hamburg? Waarom niet daadwerkelijk vernieuwen en een gebied ontwikkelen dat de wereld eraan herinnert dat Amsterdam voorloper is op het gebied van seksuele vrijheid en emancipatie?

De Wallen waren ooit een seksuele vrijplaats. Niet alleen voor sekswerkers, maar ook voor mensen die vanwege hun geaardheid werden gemarginaliseerd. Zo startte de openlijk lesbische Bet van Beeren in 1927 het nog steeds bestaande Café ’t Mandje op de Zeedijk, een van de eerste plekken waar lhbtq’s hun identiteit niet hoefden te verbergen. De stad koestert dit symbool van vrijheid zo zeer dat in het Amsterdam Museum een replica staat.

Vroeger was de Warmoesstraat het kloppend hart van de leerscene, een gay subcultuur die in de jaren vijftig ontstond. Je vond er leatherbars zoals Argos, geopend in 1965 en gesloten in 2015, en fetisjwinkels zoals Mr. B. Van die cultuur is nauwelijks meer iets terug te zien in de straat: gesneuveld door heteroseksueel massatoerisme. Mr. B verhuisde in 2019 naar de Prinsengracht, onder andere omdat de klanten last hadden van de starende en spottende toeristen.

Wij zien een erotisch centrum voor ons dat recht doet aan de geschiedenis van het gebied waarvoor ze een alternatief moeten zijn. Geen Las Vegas aan het IJ maar de Moulin Rouge uit de gelijknamige film. Een plek waar kunstenaars, artiesten en courtisanes elkaar ontmoeten, een plek waar seksualiteit op een positieve manier beleefd wordt.

Inspelen op de populariteit van drag
Lees “Opinie: ‘De stad verdient een rosse buurt om trots op te zijn, geen smoezelig bordeel’” verder

ALMELO – El Amor aan de Markstraat 13 in Almelo. Inderdaad: de plek voor een opwindende massage, een knuffel, geslachtsgemeenschap of gewoon een praatje. Met een sekswerker, dat wel. Aan het roer staat Rosanna Ramirez. „Ik let goed op dat ik geen verkeerde mensen over de vloer krijg.”

De exacte datum voor de heropening van de seksinrichting is nog even onduidelijk, omdat de aanvraag voor een exploitatievergunning nog in behandeling is. Zegt een woordvoerder van de gemeente Almelo. Het verkrijgen van zo’n vergunning is steeds voor een periode van maximaal drie jaar. En zo’n aanvraag is niet zo gefikst. De aanvrager moet aan de nodige voorwaarden voldoen, inclusief een zogenoemd Bibob-onderzoek naar eventueel criminele activiteiten. Ook de lijst met eisen voor het bedrijf is lang.

Grote poster aan het raam

Maar Rosanna Ramirez (48) is niet bang dat de vergunning wordt afgewezen. Ze heeft afgelopen week al een grote poster aan één van de ramen van het witte pand bevestigd, waarop onder meer de openingstijden staan. En in het gesprek met haar benadrukt Ramirez dat ze ‘geen problemen wil’.

Wel schrok Ramirez zich rot toen ze voor de eerste keer over de drempel stapte van het pand aan de Markstraat 13. Het gebouw was volledig leeggehaald door de laatste gebruikers, zelfs het toilet was weg. Ze besloot ondanks het vooruitzicht van een langdurige opknapbeurt toch de gok te wagen en het pand te huren. De herinrichting van de twaalf beschikbare kamers voor de verhuur aan prostituees werd de afgelopen maanden voortvarend aangepakt. „Het was zwaar”, zegt ze. „Ik was zo moe na al het werk. Alles in m’n lijf kraakte.”

Afwimpelen

De in de Dominicaanse Republiek geboren en getogen Rosanna Ramirez was al eens gepolst door pandeigenaar Vincent Schutte om in Almelo leiding te geven aan een prostitutiebedrijf. De eerste keer wimpelde ze het aanbod af, want ze werkte op dat moment met veel plezier in een vergelijkbare onderneming in de rosse buurt van het Friese Heerenveen. Aan de Munninkstraat, een straat die in Heerenveen beter bekend staat als de ‘Frunniksteeg’.

Ze was bedrijfsleidster van Club 88 en Club 89, met in totaal 23 kamers, waar dames van lichte zeden van diverse nationaliteiten werkzaam waren. Ze sprak al Spaans, Nederlands en Engels, maar van de ‘meisjes’ leerde ze bovendien een Portugees en Roemeens: „En ik spreek na 25 jaar in Heerenveen ook Fries, natuurlijk.” Maar nadat beide clubs de deuren sloten, zat Ramirez zonder werk. „Een nare tijd, ik moest ook terug naar de Dominicaanse Republiek omdat mijn moeder en eerste echtgenoot kort na elkaar overleden. Bij terugkeer naar Nederland vroeg Vincent mij wederom. En zo ben ik in Almelo terechtgekomen.”

Geen gekke dingen

Ze huurt Marktstraat 13 van Schutte. En op haar beurt verhuurt zij de twaalf kamers aan dames die er hun klanten ontvangen. Ramirez ziet erop toe dat er geen gekke dingen gebeuren en dat de sekswerkers veilig zijn. „Rare figuren komen er niet in”, zegt ze met klem. En ook voor de vrouwen die in Marktstraat 13 aan de slag willen zijn er regels: géén drugs, géén alcohol en ook geen vriendjes over de vloer. Ramirez: „Ik wil de dingen doen zoals ze horen. Ik wil geen problemen. Toen ik in Heerenveen werkte, had ik ook nooit, nooit, nooit problemen!”

Ouder dan 21 jaar

Vrouwen die een ruimte willen huren moeten ouder zijn dan 21 jaar. Ramirez: „Alles moet in orde zijn. Om hen te helpen met de administratie ben ik bezig met iemand. Zelf maak ik ook gebruik van een boekhouder, want ik betaal netjes mijn belasting.” Ze begrijpt dat niet iedereen blij is met de komst van een nieuw seksbedrijf in de buurt, want in het verleden was er overlast. Bijvoorbeeld van lieden die op de ramen klopten van buurtbewoners. Ook was er veel aanloop in de late uurtjes. Daarover stelde het raadslid Willem Loupatty (VVD) eerder dit jaar ook vragen aan het college. Hij vreest dat de leefbaarheid en veiligheid in het geding zijn. Maar B en W zeiden dat een prostitutiebedrijf op die locatie mag.

Overlast voorkomen

Rosanna Ramirez hoopt straks waar te maken dat El Amor niet voor overlast in de buurt zorgt. „Veel mensen hebben ook een verkeerd beeld van onze branche”, zegt ze. „Een beeld van criminaliteit en uitbuiting, maar daar houd ik me verre van. Als ze tegen mij zeggen dat ik een pooier ben, dan zeg ik: ‘Pardon? Ik ben een ondernemer!’ En ik let goed op dat ik geen verkeerde mensen over de vloer krijg.”

Een markt voor het bedrijf lijkt er in Almelo zeker te zijn. Want tijdens de renovatie van het pand kwam het regelmatig voor dat potentiële klanten binnenkwamen. ‘We zijn nog niet open, nog even geduld beste heren’, zei Ramirez dan.

bron: https://www.ad.nl/almelo/rosanna-48-is-de-baas-van-het-nieuwe-sekshuis-el-amor-in-almelo-noem-me-geen-pooier-ik-ben-ondernemer~ad17728e8/

De gemeente Haarlemmermeer en de politie weten al vanaf april dat in een pand aan de IJweg in Zwanenburg een illegaal bordeel zit. Ondanks alle overlast voor de buurt besluit burgemeester Marianne Schuurmans begin juli pas dat zij het pand wil sluiten. Dat leidt tot ongeloof in Zwanenburg.
Waarom een illegaal bordeel maar niet gesloten wordt

Verhuurder van het pand, Jan Koster, vertelt dat hij het pand sinds april verhuurt aan de huidige ‘bewoners’. Maar de huurders gebruiken de woning aan de IJweg voor hele andere doeleinden. Daar komt hij half april achter, nadat hij er door zijn klusjesman op gewezen wordt.

Hardhandig de deur gewezen

“Ik heb gelijk de huur opgezegd. Maar nu, een aantal maanden later zitten ze er nog steeds in. Ik ben half mei naar het pand gegaan en ze verteld dat ze eruit moesten. Toen werd ik hardhandig de deur gewezen”, vertelt hij vandaag voor de camera van NH Nieuws.

Koster: “Ik ben naïef geweest, maar de gemeente heeft ook niet ingegrepen en dat neem ik ze wel kwalijk.” Niet alleen Jan Koster is ontevreden over de gemeente, ook buurtbewoners zijn verbolgen over het feit dat zij al maanden in de ellende zitten, zonder dat er iets gebeurt.

Burgemeester Marianne Schuurmans legt uit dat dit zo lang heeft geduurd door het onderzoek dat de gemeente heeft gedaan. “Wij moeten eerst onderzoek doen naar het bewijs om überhaupt binnen te vallen. Dat hebben wij half juni gedaan en toen zijn twee verdachten aangehouden. Daarna zijn wij druk bezig geweest met het opbouwen van een dossier waarin wij genoeg bewijs aanleveren om het pand ook daadwerkelijk te sluiten.”

Bureaucratisch geneuzel

Volgens Alex Vooren van Stichting Verhuur Veilig allemaal bureaucratisch geneuzel. Vooren strijdt samen met de stichting tegen woonfraude en ondersteunt verhuurders bij het bestrijden van onder andere illegale bordelen of hennepkwekerijen in huurwoningen. “Dit pand had met iets minder onderzoek al sinds begin juni gesloten kunnen worden. Vaak doen gemeenten hier té lang over waardoor in dit geval Zwanenburg ruim anderhalve maand te lang in de ellende zit.”

Verhuurder Koster is blij dat het pand uiterlijk volgende week vrijdag gesloten wordt: “Dit moet stoppen. Niet alleen hier, maar je moet ook voorkomen dat deze huurders een nieuw pand betrekken. Dit moet in heel Nederland stoppen”.

Bron: https://www.nos.nl/r/t/156812

Het bordeel van sekskoning Jan Bik in de Utrechtse Jaffastraat is voorgoed verleden tijd. Het pand wordt verkocht als woning. Op het adres kan nooit meer een legale seksclub komen.

Politie en de opsporingsdienst van de belastingdienst Fiod vielen in januari 2013 met groot machtsvertoon Club Jan Bik in de wijk Nieuw Engeland binnen. De actie maakte onderdeel uit van een grote actie in binnen- en buitenland gericht tegen Bik, die werd verdacht van grootschalige fraude, witwassen en deelname aan een criminele organisatie.

Sinds 2013 staat het pand op de Jaffastraat 1 leeg. De buurt was er al die tijd niet gerust op en vreesde dat er te zijner tijd weer een bordeel zou worden gevestigd. Deze mogelijkheid bleef open omdat het bestemmingsplan zowel wonen als een seksinrichting toestaat. Dat laatste gaat nu veranderen. In de toekomst mag in het pand alleen nog worden gewoond.

Het college van burgemeester en wethouders wilde lange tijd niets weten een wijziging van de bestemming van het pand omdat het aantal plekken in de stad waar legaal sekswerk kan worden verricht schaars is. De privéclub leverde volgens het college in het verleden ook nauwelijks overlast op. ,,Zowel de sekswerkers als de klanten gebruiken deze locaties in de regel graag zo onopvallend mogelijk.’’
Lees “Nóóit meer betaalde liefde in de Jaffastraat: het bordeel van sekskoning Jan Bik wordt een woning” verder